Urywki z pamięci Andre- święta pamięć

Piwnica. Dość mroczne miejsce. Nie znałem sierocińca z tej strony, ale i tak domyślałem się, że coś Maner ukrywała. Carol i May stały przy tych komorach niczym niewzruszone kamienie. Zauważyłem znane mi nazwisko. Nazwisko Carol. Już nie musiałem więcej z tego rozumieć. Znalazła swoich rodziców, ale nie w takim stanie, jaki chciała zobaczyć. Podszedłem do niej i objąłem ją rękoma wzdłuż szyi.

-Carol, będzie dobrze. Tylko spokojnie. Nie krzycz

Długo stała, jak słup , aż później upadła na kolana. Widziałem, jak płacze. Było mi jej żal. May też się otrząsnęła i próbowała uspokoić ją. A ja podszedłem do komór, uwolniwszy Carol spod moich rąk. Ja też zauważyłem znane mi nazwiska. Strifer i Carter. Pamiętam, że upadłem i długo leżałem nieruchomo. Swoimi myślami byłem we wspomnieniach z tej krwawej nocy, gdy umarł Marco. Pamiętałem wszystko. Całą tą noc. Byłem na korytarzu i Marco też tam był. Miał w ręce list od Carol, gdzie było napisane o spotkaniu na korytarzu. Poznałem swoje pismo. To ja to pisałem. Zaczynam rozumieć fakty. To było mój pomysł. Nikt nie zabił Marco i pułapka również go nie dopadła, tylko ja to zrobiłem. Za plecami miałem nóż.  Ostrożnie skradałem się, by mnie nie zauważył. I jeden moment. Jednym pociągnięciem wyjąłem nóż zza pleców. Wyczuł zagrożenie i odwrócił się. Wycelowałem w jego brzuch. Krzyknął ,umarł i upadł martwy. Wtedy Maner się zjawiła.

-Nie wiem, po co to zrobiłeś, ale musisz ukryć ciało. Pomogę ci je stąd zabrać- chwyciła za jego nogi, a ja wziąłem za ręce

-Czemu mi pomagasz?- spytałem dosyć zdumiony jej postawą

-Jesteś pod moją opieką a poza tym to zastępuję ci rodziców. Idziemy?

Ciało Marco zostawiliśmy w pralni. Potem Maner zabrała mnie do gabinetu. Dała mi lekarstwa, dzięki którym zapomnę o tej nocy. Dała mi szanse na lepsze życie, ale nie wiedziałem,że efektem ubocznym będzie całkowita amnezja. Gdy spojrzałem na buteleczkę ostatni raz, ocknąłem się znowu w piwnicy przy Carol. Widziałem jej twarz. Była zmartwiona.

-Andre, co się stało? Pamiętasz coś?- spytała zdenerwowana

-Tak. Nazywam się Andre Strifer i mieszkam w "Lagoonie"

-Andre, znowu jesteś sobą- przytuliła mnie, roniąc kilka łez

Nie mogłem jej odtrącić. Ciepły uścisk był mi potrzebny. Jednak Carol nie mogłem zranić. Nie mogę jej powiedzieć o okolicznościach śmierci Marco. Wiem, czemu to zrobiłem. Zrobiłem to, bo ją kocham.
Kiedy było już wszystko dobrze, Carol nagle upadła na ziemię i nie ruszała się. Dlaczego musiałaś mi to zrobić? Co się z tobą dzieje?

-Carol, ocknij się. Carol!- potrząsnęła nią May

-Proszę cię, obudź się - błagałem, by to był tylko sen

Nie reagowała. May wzięła ją na ręce do jej pokoju. Położyła Carol na łóżku a ja byłem tam i czekałem, aż się obudzi. Martwiłem się o nią. Mnie mija amnezja i wszystko pamiętam, a ona ma dziwne epizody ze zdrowiem. Cholera, co jest grane? Carol, nie zostawiaj nas.

Wybaczcie, że takie krótkie, ale dodałam to o późnej porze. Było sporo problemów, ale jest notka. Udało mi się ją dodać przed końcem dnia. A skoro to jest dziennik to musi być to codziennie. Pisałam w pośpiechu. Widzicie jakieś błędy, albo coś innego? Czekam na wasze opinie. Macie pytania, pytajcie :)